Hoe het begon

In 1971 kwam ik in dienst van het energiebedrijf PLEM als hulpmonteur. In de jaren 70 werden de laatste bovengrondse lijnen (220/380 volt) gesloopt en aangepast, als er een nieuw trafo huisje kwam en de netspanning verbeterd werd. Om die reden zocht men ook mensen die in de bovengrondse lijnen durfden te werken.

Bij het reviseren van een lijn werd deze spanningsloos gemaakt. Men maakte de draden los van de isolatoren, verving de masten die slecht waren en monteerde de isolatoren. Tot slot werden de draden strak getrokken en vast gemaakt aan de isolatoren.

Bij het slopen werden de isolatoren vaak stuk gegooid. Dat vond ik jammer. Ik vond de vormen van de isolatoren apart. Voor mij waren het kleine kunstwerkjes. De champignon isolator bijvoorbeeld, werd een mooie kaarsen standaard als je hem omdraaide.

Vanaf dat moment nam ik de eerste isolatoren mee naar huis. Mensen die bij mij thuis kwamen vonden ze mooi en wilden ze ook hebben. Ik nam steeds meer isolatoren mee, deelde ze uit aan liefhebbers en als er een ander model tussen zat legde ik het apart op zolder. Dit was de start van een mooie hobby, het verzamelen van isolatoren. En vanaf die tijd is mijn interesse voor de isolatoren alleen nog maar groter geworden.

Oude borden

Tijdens mijn werk als keurmeester, had ik veel contact met installateurs. Zodoende kreeg ik interesse in oude borden. Borden die op de deuren van trafo huisjes zaten, of borden om te waarschuwen voor de gevaarlijke spanning, werden regelmatig vervangen en verschroot. Ik nam ze mee naar huis.

Jac. America uit Nuth hoorde van mijn hobby en van hem kreeg ik het bord “Erkend Installateur”. Een mooie aanwinst voor mijn verzameling. Deze verzameling borden van trafo huisjes, gevaarlijke spanning en erkenningsborden van installateurs breidde ik vanaf toen steeds meer uit.